Internationale vrouwendag: Marlou van Zunderen

Bevelvoerder post Domburg

Waarom ben je bij de brandweer gegaan?
“Het klinkt cliché, maar iets doen voor de maatschappij is iets moois. Van jongs af aan heb ik me altijd geïnteresseerd in hulpverlening en defensie. Toen mijn vader begon als vrijwilliger bij de post Oostkapelle mocht ik mee als slachtoffer, of 'even naar die mooie rode auto kijken'. Daar zag ik al hoe gaaf het was om in een team te oefenen hoe je op situaties moet handelen in diverse brandweertaken. Toen ik op de middelbare school zat ben ik gevraagd voor de jeugdbrandweer, waar een klasgenoot van mij bij zat. Helaas had ik op dat moment al te veel hobby's om dat er bij te doen. Maar toen ik eenmaal afgestudeerd was heb ik geen moment getwijfeld om zelf te solliciteren. En wat een warm welkom was dat. Intussen ben ik vijf jaar verder, manschap en bevelvoerder in opleiding.” 

Hoe is vind je het als vrouw in een met name mannenwereld?
“Super leuk! Ik hou wel de mentaliteit 'niet zeuren maar werken'. Vrouwen hebben nog wel eens de naam dat ze kunnen over analyseren. In een mannenwereld is de situatie zoals die er is en daar reageer je op. Binnen de brandweer kan ik ook echt mezelf zijn. Wat ook leuk is, is wanneer je een nieuwe groep ontmoet je dezelfde brandweertaal spreekt. Vaak ontstaan daar nieuwe vriendschappen uit. Dit is belangrijk. Je moet 100% op elkaar kunnen vertrouwen in gevaarlijke situaties. Daar hoort ook een goeie groepsdynamiek bij. Ik kan enorm met mijn collega’s lachen en als het nodig is kunnen we ook moeilijke dingen met elkaar delen. Voor mij is de kazerne ook echt een vertrouwde plek waar ik me thuis voel. Me anders voor te doen omdat ik toevallig een vrouw ben is totaal niet nodig.”

Binnenkort word je officieel bevelvoerder, waarom ga je dit doen?
“Ik ben vrijwilliger bij de post Domburg. Toen ik klaar was met de manschap opleiding vroegen ze mij om voor de opleiding bevelvoerder te gaan. Uiteraard vond ik het een eer om gevraagd te worden. In het dagelijks leven ben ik ondernemer in de horeca, dus het aansturen van mensen zat er wel in. Maar om dit in de tankautospuit te moeten doen vond ik toch wel een hele verantwoordelijkheid. Zeker omdat ik dacht dat mensen me te jong zouden vinden. Mijn collega’s hebben me het vertrouwen gegeven dat die onzekerheid niet nodig was. In de groep en individueel. Uit mijn assessment volgde ook nog eens een positief advies. Toen verdween die onzekerheid over mijn leeftijd zeker. Hierdoor kon ik echt gaan genieten om de studie te volgen. Ondertussen zit ik in de afrondende fase van de opleiding. Begin april hoop ik mijn laatste examen te behalen. Ergens vind ik het zelfs jammer dat de opleiding afloopt. Je leert zoveel  van elkaar!.”

Wat zou je nog graag kwijt willen aan de lezers?
“Zit je dit te lezen en denk je: “In die rode wagen zitten is toch ook wel stoer!” En wil je net als ik ook wat doen voor de veiligheid van je dorp? Vele posten zijn nog op zoek naar vrijwilligers. We willen toch allemaal dat als we zelf in een benauwde situatie zitten dat er mensen zijn die je komen helpen? Benader eens iemand die bij de brandweer zit om je meer te vertellen wat we doen! Weer een cliché, maar je krijgt er zo veel voor terug! Het maakt echt niet uit welke achtergrond je hebt, ik ben zelf ook totaal niet technisch geschoold. Maar mij hebben ze ook (bijna) alles bij kunnen leren. En ik krijg ook echt nog wel eens de vraag hoe ik dit werk kan doen met mijn lange nagels. Maar iedereen zijn ding toch!”